Uitgebreid verslag (kopie van
www.mulder-racing.nl)
Verslag Cuprace 10 april 2010
Om met de deur in huis te vallen: wat een spanning!
Het rijden van circuitdagen brengt geen druk met zich mee, maar dit is een wedstrijd, hier moet iets gepresteerd worden!
De KNMV-cup is grofweg op te delen in één 1000cc groep(A), twee 600cc groepen (A en B) en één gemengde 1000cc en 600cc groep (C). De groepsindeling vindt plaats naar cilinderinhoud en vervolgens naar snelst gereden kwalificatieronde. De langzaamste 1000cc en 600cc coureurs gaan naar de gemengde groep C.
Op een racedag worden twee kwalificaties gereden en aansluitend een wedstrijd. De dag begon met de indeling in groep B, geheel naar mijn wens. Om te voorkomen dat je na de eerste kwalificatie wordt geplaatst in C moet er direct gepresteerd worden. Vanzelfsprekend kun je je in de tweede kwalificatie weer opwerken naar B (of zelfs A), maar dat brengt nog veel meer druk met zich mee.
Met die wetenschap in het achterhoofd ging ik de baan op. Het was koud, circa 5 a 6 graden, maar het klamme zweet stond op m’n voorhoofd. Verkrampt en overmoedig werd gejaagd naar een snelle tijd, waardoor de sessie bestond uit een aaneenrijging van rijdersfouten. Onder andere een te enthousiast instuurmoment bij de Ramshoek zorgde bijna voor een crash bij circa 180km/h. Niet bepaalde de beste plek om te vallen.
Pas in de laatste minuten kwam er enige rust in het hoofd en werd een nette ronde gereden.
Enig lichtpunt, in ieder geval weet ik nu hoe het ‘Max Biaggi fietspad’ er uit ziet.
Enigszins teleurgesteld door de wanprestatie volgt een wandeling naar de uitslagen. Best gereden ronde blijkt een 2 minuut 3. Ruim een seconde langzamer dan de laatste ontmoeting met het Drenthse asfalt, maar gezien omstandigheden beter dan verwacht.
In afwachting van de kwalificatietijden van de overige klassen (A en C), wordt het achterwiel uit de Yamaha gehaald om een nieuwe achterband te monteren. De band was totaal opgevreten, enerzijds omdat de band al oud was, anderszijds door de gefrustreerde en agressieve manier van rijden van de laatste sessie.
Nadat de achterband is gemonteerd en het wiel is teruggeplaatst in de motor zijn de meeste tijden wel bekend. De kaarten worden opnieuw geschud, groepen naar tijd opnieuw ingedeeld. Ik mag in B blijven. Hoera!
Na een korte pauze start kwalificatie 2. Met een rustiger hoofd wordt de baan opgereden. Netjes de racelijnen rijden zonder te drieste acties, leren van de rijders om je heen en vooral rustig blijven. Dat werkt. Opvallend is het tijdsverlies bij het insturen van bochten. Blijkbaar kom ik met te weinig snelheid een bocht in. Een leermoment!
Dat er snelheidsverschillen zijn op een recht stuk was al verwacht, met een Yamaha R6 uit 2001 hoef je niet verwachten dat je nieuwste modellen bijhoudt, maar in het bochtenweg mag het verschil niet zo groot zijn.
De tweede kwalificatie wordt afgesloten met een 2 minuut 1. Ruim twee seconden sneller dan de eerste kwalificatie. Uiteindelijk sta ik daarmee op de zevende startrij voor de race, nog steeds groep B.
Dan eindelijk de race! Na de warm-up ronde stelt iedereen zich op, loopt de man met de rode vlag weg, gaan de lichten op rood, gaan de lichten uit en racen maar! Seconden die minuten lijken! De start ging redelijk. Met een iets te enthousiaste wheelie kom ik van mijn plek, maar in de eerste bocht heb ik toch gevoelsmatig ongeveer 10 plaatsen gewonnen. Dit ging lekker! Na enkele ronden hebben de meeste mensen ongeveer hun plaats wel gevonden en beginnen de onderlinge gevechten met mensen met ongeveer dezelfde snelheid. Ik raak in gevecht met een man op een nieuw model R6 (#55). Wat loopt zo’n ding hard zeg! Op een recht stuk was er geen voorbijkomen aan. Bij het remmen en sturen maakt ik de meters goed die ik verloor op rechte stukken. Maar enfin, bijhouden is één, voorbij twee! Er waren enkele stukken waar ik duidelijk snelheid over had, waardoor een mooi gevecht onstond. Eén keer bijna kuip-aan-kuip de Haarbocht in.
In de laatste ronde wist ik voorbij te komen en reed ik vervolgens alsof de duivel me op de hielen zat. Ik moest en zou een gaatje slaan om de beste man voor te blijven. De laatste bocht dacht ik genoeg ruimte te hebben om de racelijn te rijden. Helaas kwam hij alsnog binnendoor. Hij pakte daardoor een krappe lijn en kwam met weinig snelheid het rechte stuk op. Ik kwam met meer snelheid het rechte stuk op, waardoor we gelijktijdig over de finish kwamen. Het tijdsverschil bleek later 0,026 seconde in zijn voordeel. Gezien de positie waarvoor we streden heb ik maar niet gevraagd om een photo-finish.
Het doel was ook niet om direct voorin te rijden. Het doel was om ervaring te krijgen, ritme en vooral nette rondetijden!
Mijn snelste ronde was een 1 minuut 59. Een zeventiende tijd. Daarmee was ik (voorlopig) dik tevreden.
Vanzelfsprekend gaat mijn dank uit naar de sponsors! Draadsmedia, Optitune en Koop Mulder, alsmede alle mensen die mij volgen en ondersteunen!
Op naar de volgende cuprace!
